Sluipend gif, de jongste misdaadroman van Deflo (45), begint adembenemend. Hilde Plaetinck, een jonge vrouw, gaat na een bezoek aan de bioscoop naar haar wagen. Op de achterbank van de auto zit een oude vrouw die vraagt of ze een lift kan krijgen. Hilde brengt haar naar huis, merkt dat er iets vreselijk verkeerds aan de gang is en wordt bijna vermoord. De oude vrouw blijkt een man te zijn: Jozef Van Cleynenbreughel. De politie vermoedt te maken te hebben met een mogelijke seriemoordenaar. Van zijn vriendin, Muriel, is het onthoofde lijk in een sluis van het Zennegat opgevist. Vermoord met zevenentwintig messteken. Later is het hoofd in een berm langs de weg weergevonden. En Muriel geleek als twee druppels water op Hilde. Als Van Cleynenbreughel tijdens een gijzeling wordt neergeschoten zijn er geen echte bewijzen tegen de man. Bij rechercheur Dirk Deleu rijzen steeds maar meer twijfels of hij wel schuldig is. Een psychopaat die we kennen uit Naakte zielen, het debuut van toen nog Luc Deflo, is weer komen opdagen. Hij wil zich wreken op de rechercheur. En wie zich nog herinnert hoe het er in Naakte zielen aan toeging (wegkerven van een baarmoeder), mag zich aan veel gruwel verwachten. Onmiddellijk een geruststelling: zonder meteen de meest genuanceerde van de misdaadschrijvers te zijn heeft Deflo zich leren beheersen. Dat bleek ook al uit zijn vorige thrillers, vooral dan uit Kortsluiting waarin hij van binnenuit een boeiend portret tekent van een schizofreen.

Terugkeren naar een personage uit een roman die al vier jaar geleden verscheen, is niet zonder gevaar. Je moet nog even uitleggen hoe het verhaal in elkaar zat en voor wie een goed geheugen heeft is dat al snel ergerlijk. Maar Deflo lost het probleem handig op. Ook al weet de lezer na een tijdje veel meer dan de rechercheurs die met het onderzoek bezig zijn, Sluipend gif blijft boeien. Dat komt door het talent van Deflo om spanning te scheppen op meer dan één niveau.
Hij heeft niet alleen oog voor de hoofdintrige, ook de afzonderlijke scènes krijgen vaak een mooie spanningsboog. Onderzoeksrechter Jos Bosmans, een van de twee protagonisten in de thrillers van Deflo, blijft wat op de achtergrond dit keer. De plot is toegespitst op Dirk Deleu, en die heeft wel heel veel zorgen. Niet alleen professioneel, maar ook privé. Is het kind dat zijn vriendin verwacht van hem? Gaat hij zijn vrouw verlaten? Geen wonder dat hij eruit ziet als "een wandelende hartaanval". Veel actie en spanning, een beetje gruwel in de jongste Deflo. Maar ook wat tederheid en romantiek. Zelfs wat humor: in een café hoor je iemand zeggen "De klant is Keuninck". Met de geloofwaardigheid heb ik het wat lastig, maar er bestaan slechtere recepten voor thrillers.

De openingsscène van Sluipend gif van Luc Deflo is intrigerend en zelfs grappig. Een vrouw die uit de bioscoop komt, vindt in haar auto een schijnbaar verdwaasde oude vrouw. Ze besluit haar naar huis te voeren. Onderweg merkt ze dat de armen van de oude vrouw toch wel erg harig zijn. Zij kan een aanranding amper voorkomen en dient een klacht in bij de politie. Zo komen rechercheur Deleu en onderzoeksrechter Bosmans in het verhaal.

Het kost nogal wat moeite om de verhaallijn te volgen. Er duikt een onthoofd lijk op, er is een heks met opmerkelijke gaven, er is overspel en bedrog. Uiteindelijk blijkt dat zowel Deleus vrouw, van wie hij gescheiden leeft, als zijn minnares, die zijn kind draagt, én zijn zoon groot gevaar lopen. De boosdoener die alles in scène gezet heeft, is een oude bekende uit vroeger werk van Deflo.

Sluipend gif is een typevoorbeeld van een thriller die wil uitblinken door een vindingrijke plot te combineren met een sterke psychologische uitdieping van de personages, maar in geen van die twee ambities slaagt. Zoals dat wel meer in dit genre gebeurt, verwart Deflo een ingewikkeld met een spannend verhaal. Wat rest, is vooral vermoeiend. Alleen de laatste veertig bladzijden zijn spannend. Het lange middenstuk is zo goed als overbodig en nodeloos gecompliceerd. Geen enkel personage wordt zo sterk neergezet dat je nieuwsgierig bent naar zijn of haar drijfveren.

Een jonge vrouw wordt bijna vermoord, maar weet te ontsnappen. Reden voor onderzoeksrechter Bosmans en inspecteur Deleu om het dossier van een onopgeloste moordzaak te heropenen. De gemolesteerde vrouw lijkt namelijk sprekend op het vermoorde meisje uit dit dossier. Dit is het vijfde boek van een Belgische auteur die in 1999 debuteerde met 'Naakte zielen'* en daarvoor scenarioschrijver van toneelstukken en hoorspelen was. In deze boeken speelt het duo Bosmans en Deleu van de Mechelse politie de hoofdrol. Dit laatste boek sluit aan op het debuut; het schijnt dat van beide boeken samen een filmscenario geschreven wordt. Het verhaal begint spannend maar als blijkt dat de politie achter de verkeerde man aanzit, zakt het boek enigszins in. Het onderzoek verloopt stroef en rommelig. De schrijfstijl is vlot, maar verliest gaandeweg wat aan kracht. Pas tegen het eind wordt het verhaal weer spannend. Normale druk.