De Mallorca-erfenis
Details
247 p.
Reviews
Knack
DE MALLORCA-ERFENIS ***
Christian De Coninck , Houtekiet, 248 blz., ? 18,50.
Christian De Coninck, in het dagelijkse leven Brussels politiecommissaris en -woordvoerder, voegt met De Mallorca-erfenis een achtste aflevering toe aan de lotgevallen van zijn 'superflikken' Stijn Goris en Stef Pauwels. Daarvoor verplaatst hij zijn op Amerikaanse leest geschoeide misdaadactie van de hoofdstad naar het Spaanse zonnekloppersoord. Same difference. Een plezierreisje met de eega's moet het worden, maar de onderbroeken zijn nog niet uitgepakt of het gezelschap moet al een restaurantoverval verduren, waarbij uitgerekend een tafelende journalist het hachje laat. Verdacht, vinden Goris en Pauwels, in tegenstelling tot de lokale ordehandhavers. Het eigen speurwerk van de Brabanders - kortgebroekt en op teenslippers, stelt de lezer zich voor - wijst inderdaad in de richting van een stinkend potje dat gedekt moet blijven. De Coninck duwt de uittekening van zijn vaste hoofdrolspelers hier helemaal naar het achterplan. Of u zou al betekenis moeten deduceren uit het feit dat Goris en Pauwels hun vrouwen elke morgen aan het zwembad laten zitten, terwijl de heren zich lekker laten beschieten en van de weg af rammen, huisvredebreuk plegen of verdachten het vuur aan de schenen leggen. Ja, De Coninck beschikt over een levendige, jongensachtige fantasie, maar zijn plot deugt. Taalfinesse heeft hij minder - al heeft dat de pret bij het lezen van Jommeke ook nooit gedrukt. Vakantievertier in alle betekenissen van het woord.
KURT BLONDEEL ■
Leeswolf
De Coninck is commissaris en sinds 2000 woordvoerder bij de Brusselse politie. Voor inspiratie en inzicht in het leven en werk van het politiekorps moet hij het dus niet ver zoeken. Helaas is er meer voor nodig om een spannende thriller neer te pennen. Spanningsopbouw bijvoorbeeld. De Coninck besteedt soms te veel tijd aan nietszeggende acties en conversaties waardoor het verhaal meermaals sputtert. De beschrijvingen en handelingen zijn allemaal erg letterlijk en afstandelijk neergeschreven. Door deze schrijfstijl lijkt het boek vaak meer op een proces-verbaal dan op een meeslepend verhaal. De personages blijven te houterig en het verhaal beklijft niet. Misschien goed genoeg als plot voor een aflevering van ‘Witse’ op televisie, maar als roman slaat De Coninck met dit boek de plank behoorlijk mis. Volgend jaar beter. [Bie Van Giel]