Bijna anderhalf jaar na deel zes, Betovering van de Pontifex, trakteert Scotch Arleston ons op het zevende deel van de bloedstollende, maar tevens bloedmooie reeks ‘De wouden van Opaal’. Het is eventjes teruggrijpen naar de vorige delen om je geheugen op te frissen. De jonge Darko is de Uitverkorene die nog steeds op zoek is naar de Titanen van het Licht om de rust en de harmonie in de Wouden van Opaal te herstellen. Zij zijn de enigen die het volk kunnen bevrijden van de tirannie van pontifex Xarchias en de zogenaamde priesters van het Licht. Natuurlijk kan Darko ook rekenen op de hulp van zijn vrienden, Urfold en Tara, en zijn zus Sleilo.
We vinden het gezelschap terug hoog op de Ruggengraat, de besneeuwde bergen die het land in twee verdelen. Sleilo treurt nog altijd om het verlies van haar geliefde Bynöod en ze kunnen haar ternauwernood redden van een zelfmoordpoging. De groep bereikt uiteindelijk het hoogst gelegen stadje Rük, waar ze een slaapplaats zoeken, extra voorraad en kleren opslaan, want niemand heeft het ooit gewaagd voorbij Rük te trekken, de hoge bergen in. In ruil geven Tara, Sleilo en Darko een optreden in het gemeenschapshuis, maar Sleilo valt flauw en een sjamaan moet haar redden. Bynöod verschijnt en vraagt haar hem te vergeten. De volgende dag trekt het gezelschap de gevaarlijke bergen verder in. Na een moeilijke tocht vol gevaren ontdekt Sleilo een deur in een rotswand. Ze komen terecht in een onbekende wereld bevolkt door Klöpteken, een uitgestorven gewaand volk, die hen als slaven gevangennemen. Ze ontdekken dat Cohars, Darko’s voorvader, en de Titanen, waarschijnlijk door de Klöpteken zijn vermoord. Alleen Sleilo, die het teken van de zwarte steen draagt, wordt opgenomen bij een priesteres. Darko kan Ghorg oproepen en zo kunnen ze ontsnappen. In de duistere kerkers ontdekken ze een geketende, maar nog levende Titaan. Met de hulp van Bynöod kan Sleilo de steen der duisternis bemachtigen en de zielen van de gestorven Titanen vrijmaken. De Klöpteken onderwerpen zich aan de Titanen. Het vervolg lezen we in deel acht, De horden van het duister.
Andermaal tekent Arleston voor een sterk plot, maar de grootste lof is toch voor tekenaar Pellet die met zijn expressieve en realistische personages een extra dimensie geeft aan het hele verhaal. Alles is tot in de details uitgewerkt en de fantasy blijft zeer geloofwaardig. De strakke figuren worden bovendien ook goed ingekleurd door Goussale, hoewel de tekeningen op zich al genoeg zeggen. Arleston herbronde zich even en dit deel verschilt van de andere in die zin dat zowel de pontifex als Ghorg een minder belangrijke rol spelen. Des te meer kijken we uit naar het volgende deel en is de nieuwsgierigheid weer aangewakkerd. [Kris Mattheeuws]

De fantasyserie 'De wouden van Opaal' gaat over de zoektocht naar magische stenen. De stenen geven kracht en worden gezocht door de 'goeden', Drako en zijn metgezellen, en de 'slechteriken', de priesters van het licht. Ieder album begint met het voorstellen van de groep van Drako zodat het de lezer een beetje duidelijk wordt wie wie is en wat het verhaal ongeveer behelst. In dit album gaat de speurtocht naar de magische stenen verder. De groep van Drako moet een zware tocht ondernemen over een bergketen; onderweg krijgen ze te maken met diverse gevaren. Zo komt de zus van Drako in contact met de geest van haar overleden geliefde wat gevolgen heeft voor de voortgang van de reis. Daarnaast wordt de groep gevangen genomen door een volk waarvan men dacht dat het uitgestorven was. Voldoende stof om het verhaal gaande te houden en nog vele delen te laten volgen. Het tekenwerk is verdienstelijk: mooie details, enge monsters etc. De lay-out geeft een filmisch effect, de teksten zijn goed te volgen. Een aardige stripserie.