Jack Morgan, voormalig marineofficier en CIA-agent, is nu het hoofd van onderzoeksbureau Private, dat kantoren heeft over de hele wereld. Zijn team bestaat uit uiterst bekwame mensen. Bovendien heeft hij een laboratorium ter beschikking waarop de FBI jaloers mag zijn. Wie gesteld is op een snelle aanpak van de problemen, gekoppeld aan een grote mate van discretie, wendt zich tot Morgan. Hij krijgt dus te maken met invloedrijke personen en hun geheimen. De hoofdverdachte is het vierde boek in de reeks. In de proloog gebeurt er een moord op een jonge vrouw, een gewapende overval, en nog een paar brutale moorden. Dan pas zijn we aan hoofdstuk één. Morgan komt thuis, vermoeid en met een jetlag. Hij vindt zijn mooie ex-vriendinnetje dood in bed. Voor hij de politie erbij roept, schakelt hij zijn eigen team in. Alles wijst in zijn richting, tot en met de vingerafdrukken, het moordwapen en zelfs het DNA. Terwijl hij zijn onschuld probeert te bewijzen, lossen hij en zijn team tussendoor een reeks hotelmoorden op, beschermen ze een filmster die aangeklaagd wordt voor verkrachting en later moord, en moet hij van een drugsbaron een lading drugs opsporen en terugbrengen. Iemand is erop uit hem in de gevangenis te krijgen of zelfs naar de andere wereld te helpen en het zou wel eens zijn crapuleuze tweelingsbroer kunnen zijn.
Aan actie geen gebrek, eerder wat te veel van het goede is: vier verhaallijnen kruisen elkaar, wat een uitdieping van karakters in de weg staat. Ze zijn onveranderlijk eendimensionaal en zelfs lichtjes irriterend. De lezer is op die manier minder bij het verhaal betrokken. Echt speur- en denkwerk, zoals we dat gewoon zijn in de betere Britse detectiveseries, is er niet bij. Het peperdure lab wordt omzeggens niet gebruikt, veeleer vertrouwt men op de ouderwetse methodes van schaduwen en achtervolgen. James Patterson houdt er een stevige vaart in, met korte hoofdstukjes, die als de scènes in een film over en weer springen van de ene locatie naar een andere. Zelfs het vertelstandpunt verandert van de ik-persoon naar de derde en weer terug. Er wordt af en toe stevige taal gebruikt, ongetwijfeld om de dialogen echter te maken. Pretentieloze lectuur voor mensen die een ongesofisticeerd verhaal zonder veel uitleg, motivering of verklaring al goed genoeg vinden. [Gerda Sterk] Verberg tekst

Bij thuiskomst vindt Jack Morgan in zijn bed het lijk van zijn vroegere vriendin, gedood met zijn pistool dat later in zijn tuin gevonden wordt. Jack is voor de politie de enige en meest aannemelijke verdachte en brengt een paar onaangename nachten in de beruchtste gevangenis van LA door. Vrij op borgtocht zet hij zijn detectivebureau Private aan het werk om de dader te vinden, terwijl er ook nog een paar andere zaken om oplossingen vragen: een akkefietje met de maffia, de moorden in hotels van een bepaalde keten en de moord op een filmsterretje. De zaken hebben niets met elkaar te maken en daardoor is de structuur van de roman er een van los zand. De opzet, een superrijk detectivebureau dat de politie in alles overtreft en een eigenaar met een 'slechte' tweelingbroer lijkt weinig plausibel en die indruk wordt ook niet weggenomen. Hoewel het boek aangenaam leesbaar is, gaan de ontwikkelingen te traag om echt spanning op te roepen. Deze Privatereeks haalt het lang niet bij de Alex Crossreeks van dezelfde schrijver. Kleine druk, ruime bladspiegel. Verberg tekst